Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Met verzen van de Griekse dichter K.P. Kavafis en de Nederlandse auteur Cees Nooteboom heb ik hier, precies een jaar geleden, proberen uit te leggen waarom ik op de oostelijke kust van Attica een tweede thuis heb gevonden. Tussen Limburgse bossen en een vergezicht op een Griekse archipel ligt inderdaad vooral veel poëzie. Hoe eerlijk ik in die kennismakingscolumn ook probeerde te zijn, natuurlijk heb ik niet het achterste van mijn tong laten zien. Bij een introductie wil iedereen toch de beste indruk maken.

Bijna achttien jaar geleden verruilden wij het Nederlandse Vessem voor het Griekse Kastellorizo. Een stap die niet zomaar werd gezet, maar waar we goed over hadden nagedacht en die we vanuit verschillende perspectieven met elkaar en anderen hadden besproken. Een daarvan was gezondheid en gezondheidszorg.

Wie gebruikt nu nog een papieren reisgids? We hebben toch allemaal een smart phone en in de auto zit een GPS. Die gidsen zijn ook veel te dik en te zwaar om mee te vliegen; we "ravellen" liever "light  

Onlangs verscheen bij ons de Canon van Vlaanderen met de ankerpunten van ons verleden. Naar de vorm werd hij afgekeken van de Canon van Nederland. Inhoudelijk was ik verrast niet meer raakpunten tussen onze landen te vinden. Dat kan nog komen. Zoals de Nederlandse, onder druk van de altijd arrogante tijdsgeest, al eens herijkt moest worden, zo is de Vlaamse waarschijnlijk ook geen lang leven beschoren. Vooral in de hedendaagse periode worden de criteria van een canon als meetlat (‘pijlriet’ of ‘κανών’ in het Grieks) nogal onsacraal overboord gegooid.