Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Bijna achttien jaar geleden verruilden wij het Nederlandse Vessem voor het Griekse Kastellorizo. Een stap die niet zomaar werd gezet, maar waar we goed over hadden nagedacht en die we vanuit verschillende perspectieven met elkaar en anderen hadden besproken. Een daarvan was gezondheid en gezondheidszorg.

Toen, in 2006, had Kastellorizo een algemeen arts, die hier permanent was gestationeerd. Voor specialisten en een bezoek aan het ziekenhuis moesten de bewoners naar Rhodos, 75 zeemijlen verderop. Met maar een paar keer per week een vliegtuig en slechts één keer per week een boot, hoe moest dat dan bij een spoedgeval? Dan wordt de helicopter van hetleger ingezet, zo bleek toen er tijdens een van onze vakanties een ongeluk op zee gebeurde.

In de tijd dat we hier wonen, is er veel veranderd. Bijna dagelijks een ferryverbinding met Rhodos, meerdere malen per week een vliegtuig waar zomer en winter plekken worden vrijgehouden voor passagiers die met spoed naar Rhodos moeten en inmiddels een nieuwe kliniek. Dit kleine medisch centrum heeft sinds zijn oprichting ook een evolutie doorgemaakt, met dank aan dokter Yannis.

De algemeen arts uit onze begintijd heeft het eiland verlaten en sindsdien is het een komen en gaan van jonge artsen die hier een jaar praktijkervaring kwamen opdoen om daarna hun medische studie af te ronden. Een onwenselijke situatie voor zowel arts als patienten. Gelukkig kwam daar verandering in en Kastellorizo kreeg dokter Bashar, van oorsprong uit Syrië en al meer dan veertig jaar wonend en werkend in Griekenland. Hij kreeg dokter Yannis naast zich. Bashar bracht rust en ervaring, Yannis barstte van de energie en de ideeën. Beiden waren hier gestationeerd ten tijde van de vluchtingencrisis, zo’n tien jaar geleden.Yannis reorganiseerde de kliniek. Er kwamen twee ziekenhuisbedden. Röntgenapparatuur werd geïnstalleerd en er kon voortaan bloedonderzoek worden gedaan. Het eiland kreeg ook een ambulance.

Die ambulance kwam goed van pas toen ik eind september vorig jaar een enorme smak maakte, nota bene bij ons voor het huis. Het leverde me een scheurtje in mijn hand op en een breuk in de bovenarm. Ik werd met de ambulance opgehaald en naar het medisch centrum gebracht, waar ik werd opgewacht door dokter Ilias. Een aardige man en een kundig arts. De ambulancebroeder bleef voor assistentie. Er werd contact gezocht met Rhodos, waar het orthopedisch team van het staatsziekenhuis hoog staat aangeschreven. Op aanwijzing van een van hun artsen werd ik onderzocht om vast te kunnen stellen waar de breuk zich bevond: net onder de kop van het bot. Mijn arm werd gestabiliseerd en ik werd volgespoten met pijnstillers. Ik moest naar een ziekenhuis waar ik kon worden geröntgend.

De volgende stap was contact zoeken met de legerbasis op Rhodos zodat ik door de helikopter weg kon worden gebracht, het was inmiddels 9 uur ’s avonds. Helaas. Op een van de andere kleine eilanden was een kind op zijn hoofd gevallen en dat ging dus voor. Op een andere telefoon werd inmiddels gebeld met de eigenaar van het plaatselijke reisbureau voor een plek in het vliegtuig de volgende ochtend. Dat zat vol. Er zou wel plek voor mij worden vrijgemaakt, maar niet voor mijn man. Dat ging dus niet, mijn rechterarm was gebroken. Dat ging ik dus niet redden in mijn eentje. We besloten om naar Turkije te gaan. Alle instanties werkten mee om me ze snel mogelijk in het ziekenhuis te krijgen. Hurigül, een Turkse die met een van de jongens op het eiland is getrouwd, zorgde ervoor dat haar broer in de haven klaar stond om mijn man naar het ziekenhuis te brengen en een hotel voor ons te regelen. Eenmaal in het ziekenhuis van Kaş bleek dat ik daar wel zou kunnen worden geröntgend, maar voor verdere behandeling moest ik naar Antalya. En er werd gesproken over een operatie. In Turkije zijn wij niet verzekerd. We besloten terug te gaan naar Kastellorizo en dan door naar Rhodos. Pijn had ik nog niet, ik zat nog vol met pijnstillers.

De volgende ochtend vroeg gingen we terug naar het eiland en linea recta naar ons medisch centrum. Dokter Ilias bracht Rhodos op de hoogte van mijn komst en die avond liep ik iets na tienen de eerste hulp van het ziekenhuis in Rhodos binnen. De röntgenfoto’s vertoonden een haarscheur in een van de handbeentjes en een flinke horizontale scheur net onder de kop van het bot in de bovenarm. Operatie? Nee hoor! De bovenarm werd geïmmobiliseerd en er kwam een halve gipspijp bij mijn hand en pols voor de zekerheid. Over tien dagen terug voor controle.

De controles in het staatsziekenhuis van Rhodos waren een ervaring op zich. Ik had een afspraak om negen uur, maar er liepen twee systemen door elkaar: wie het eerste komt is het eerste aan de beurt en op afspraak, die je had moeten maken via het afsprakenbureau. Wist ik veel. Toen ik eenmaal binnen was geweest bij de dokter, ging het van een leien dakje. Ik had hem verteld dat ik uit Kastellorizo kwam en dat er ’s middags een ferry terug ging. “Jij zit op die boot”, zei hij en zo geschiedde. Bij mijn tweede bezoek was ik beter voorbereid, ging het gips eraf en werd ik met de mededeling dat ik over een week ook het harnas uit kon doen dat mijn arm stabiliseerde, naar huis gestuurd. Nu was de fysiotherapeut aan zet.Die vond ik ook op Rhodos in de persoon van Christos, een jonge recentelijk afgestudeerde fysiotherapeut en de jongste zoon van mijn mans beste en oudste kameraad. Twee keer per week zagen we elkaar via een videoverbinding, ik kreeg instructies over welke oefeningen ik moest doen om weer kracht en mobiliteit op te bouwen. Zoveel als mogelijk reisde ik naar Rhodos voor manuele therapie.

Het werkt. Mijn kracht is terug en ik zit weer op zo’n 80% van mijn mobiliteit. Samen met Christos doe ik mijn best om ook die laatste 20%  nog terug te winnen. Inmiddels is mijn man onder het mes geweest. In hetzelfde ziekenhuis in Rhodos. Het systeem mag dan anders zijn, ik heb alleen maar lof voor de artsen en overige zorgverleners, die in Griekenland op ons pad zijn gekomen.

Τα λέμε,

Elma

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >