Kunst op een drafje
- Gegevens
- Gemaakt op dinsdag 04 april 2023 20:27
- Geschreven door Theo Dirix
De drie ‘poorten’ tot Neos Voutsas, mijn wijk op de oostelijke kust van Attica, liggen op de Leoforos Marathonas. Tussen kilometer 14 en 16 van de Athens Classic Marathon Course, volgens de gebruikelijke bruine plaatjes. De start werd gegeven in het stadje Marathonas, in het jaar 490 voor Chr. toen Philippides met een boodschap van onverwachte overwinning tegen de Perzen aan zijn 42,195 km naar Athene begon, meteen zijn persoonlijke eindhalte. Tot vandaag lopen sportievelingen hem op die route nog altijd na, en niet alleen met velen tegelijk, jaarlijks in november.
Of zij in hun runner’s high ook oog hebben voor kunst onderweg, weet ik niet. Op km 18 (of 25 of 28 volgens historische mijlpalen op diezelfde plaats) zullen ze het lopende groepsbeeld niet missen, net zomin als de eenzame loper die ook in brons, maar dan op de middenberm in Pikermi, verder richting Athene loopt.
Stilstaan bij het beeld aan mijn ingang op km 16 zullen die lopers niet doen. Het brons zit wat verdoken onder een palmboom, op een witte marmeren sokkel, naast een knalrode brandweerkraan en met een lelijk tankstation als achtergrond. Ook beantwoorden de afgebeelde personages niet meteen aan het lichaamsideaal van die sportievelingen: de twee figuren die elkaar omhelzen of wurgen -hun monden wijdopen gesperd- zijn bolrond. Vader van dat beeld was Henk Van Boekel. Hij werd op 27 januari 1924 in de Duitse stad Kleve geboren uit Nederlandse ouders. Hij stierf in de zomer van 2005. Naar verluidt wilde hij absoluut op het kerkhof van Rafina begraven worden, maar zelfs met de hulp van de conciërge heb ik hem daar niet meer teruggevonden. Graven gaan in Griekenland gewoonlijk niet lang mee, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Als beeldhouwer en schilder is Henk Van Boekel wel terug te vinden in galerijen in Griekenland, en privécollecties in Nederland en Duitsland, en dus ook op de invalsweg naar mijn wijk.
Nog niet zo lang maakte ik kennis met zijn weduwe, Athena Latinopoulou. Vandaag niet meer van de jongsten, maar toen wel twintig jaar jonger dan Henk, zo wordt gefluisterd. In 1975 liep zij de blonde en modieuze Nederlander tegen het lijf in haar eigen atelier annex galerijtje, in het toeristische centrum van Athene, Plaka. Ze trouwden in 1977 en kwamen in 1981 in Neos Voutsas wonen. Hoe dat kwam, lees ik in de lokale Internetkrant Marathon Press (op 7/3/2020, met dank ook voor de foto): als jonggehuwden besloten ze een stuk grond te kopen, op 26 km afstand van Athene: niet te ver afgelegen en ook niet te dichtbij. Henk vouwde een kaart open, plantte een kompas op het Omonia-plein in het stadscentrum (van Athene red.) en draaide het rond. In het oosten sneed het kompas door Neos Voutsas, 42 min 26 is 16: als het verhaal niet helemaal juist zou zijn, de afstand is dat in ieder geval wel.
Ik werd voorgesteld aan de kranige Athena, nog altijd een grote steun voor de plaatselijke kunst, door de Vlaamse Suzanne Chaviara-Elsermans, Suzi voor de vrienden. Wij waren uitgenodigd op Suzi’s meest recente tentoonstelling in het cultureel centrum van Rafina. Want ook zij is kunstenaar, levenskunstenaar zelfs. Samen met Nikos, van de eerste helft in haar familienaam, woont zij al bijna vier decennia in de buurt. Hij maakt vandaag vooral glasobjecten, driedimensionaal gekleurd glas in lood. Zij tekent in inkt of potlood op papier of schildert aquarellen of met olieverf op doek. Beide zijn fervente natuurliefhebbers en wandelaars. Voor de Belgische Verenigingen in Athene organiseren zij al jaren rally’s en lente- en herfstwandelingen. U zult ze in deze rubriek nog wel eens tegenkomen. Marathons laten wij liever aan anderen over. En volgende keer reizen we zelfs met de trein.
Tot dan, Theo