Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Op 23 juli 2018, precies vijf jaar geleden, raasde een bosbrand met hoge snelheid van de uitlopers van de Penteli over onze wijk, stak de Marathonas Steenweg over, en kon alleen door de zee in het kustplaatsje Mati gestopt worden. Wij betreurden één buur die nog naar huis was teruggekeerd om iets te redden maar beneden in Mati reden velen zich met de auto in de nauwe straatjes vast, anderen werden te voet ingehaald of verstikten in de rook boven de zee. Daar vielen meer dan honderd slachtoffers.

Twee jaar later werd aan onze Sint Johanneskerk het herdenkingsmonument van de wijk onthuld: een reliëf met mensen die vluchten uit een woud van vlammen. Op het kerkhof van Nea Makri werden ook twee oude kerkstoelen op een stuk losse grond tussen graven opgeruimd en eindelijk vervangen door een grafsteen. “Bij het licht van elke dag, wat, hoe en waarom,” zo vraagt de steen op de laatste rustplaats van anonieme slachtoffers zich sindsdien af. Vandaag, vijf jaar later, hangt aan de ingang van de wijk nog altijd een levensgrote affiche: Justice for 23/07/2018; don’t forget the truth, the crime.

Het gerechtelijk onderzoek sleept zich inderdaad voort. Eerder dit jaar had de Griekse Staat, in hoger beroep, nog een beslissing voor schadevergoeding aan nabestaanden aangevochten, maar die uitspraak werd zopas toch bevestigd. Dat de overheid bij de aanpak van de brand tragische vergissingen heeft gemaakt, was al aangetoond, maar na deze uitspraak kunnen brandweer, Civiele Bescherming, regionale en gemeentelijke overheden zich niet meer verbergen achter een plotselinge omslag van het weer.

Ondertussen trekt het toeristische kuststadje Mati zich als een feniks weer recht. Hotels en huizen worden gerenoveerd en vluchtwegen aangeduid; illegale constructies worden afgebroken. Onze wijk kreeg een hypermoderne straatverlichting en tussen de slingerende wegen werden vluchttrappen aangelegd. Op de berg liggen vandaag meer waterreservoirs en nieuwe uitkijktorens. Stond ons huis voor de brand verloren in een woud van dennen, dan geven de fruitbomen die we daarna aanplantten ondertussen hun eerste vruchten. En toch worden wij nog geregeld aan de brand herinnerd.

In onze wijk woont sinds kort een familie vossen. ’s Nachts zien we de oude rekel met zijn zilveren staart, al dan niet vergezeld door zijn ambitieuze zoon, wel eens door de straat paraderen. Hun hol ligt op het braakliggend terrein naast ons huis. Met die nieuwe buur kan de mascotte van de straat niet opschieten. Onze mascotte is de geadopteerde hond die de straat “anonymus” heeft gedoopt. Hij is doof, bijna blind maar altijd blij als hij ons tegenkomt. Zelfs als hij ons ’s ochtends wakker blaft, ruziënd met een vaag spoor van vossen, blijven wij hem graag zien en horen: Anonymus is een overlever van 23 juli 2018.

Tot volgende keer,

Theo

• < Vorige
• Volgende >