Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Zoals mijn landgenoot, de Belgische kunstschilder Paul Delvaux (1897-1994), zie ik wel wat in treinstellen en stations uit vervlogen tijden. Mijn favoriete treinlijn in Griekenland doorkruist de kloof van Vouraikos op de Peloponnesos, van Diakofto naar Kalavrita.

Het smalspoor werd er aangelegd op het einde van de negentiende eeuw. Zover hoef ik niet te gaan. Op doordeweekse wandelingen in mijn buurt zie ik ook oude treinstellen in het landschap. Delvaux vond het label “surrealisme”voor zijn kunst te beperkend, maar ik vind zo’ n trein zonder spoor wel van een irrationele schoonheid. In Rafina staat een oude houten wagon van Amerikaanse makelij van de J. G. Brill Company, midden in het dorp naast een schooltje. Ooit was het een kinderbibliotheek waar kinderen letterlijk konden instappen en naar fantasieland reizen. In Nea Makri, net onder mijn bergflank, staat in een verloren parkje een ietwat minder oud model, gebouwd door M.A.N. in 1952. “Klopt”, bevestigt de strenge maar enthousiaste conciërge van het Museum of the Athens-Piraeus Electric Railways: “daarop wijzen de venstertjes vooraan; als slechts één van de venstertjes kleiner is, dan werd het model in Piraeus gebouwd”.

Dat onder mijn raam, tussen de wagonnetjes in Rafina en Nea Makri, nooit een spoor lag, is duidelijk maar hoe zijn ze dan tot hier geraakt? “De wagon in Rafina was een cadeau van de “Elektrische Spoorlijn Athene-Piraeus”, zo lees je dan toevallig. Volgens Nikos -u kent de echtgenoot van Suzi uit “Kunst op een drafje”- stond hij eerst aan de sportclub van Neos Voutsas, waar hij hem nog zelf opgekalefaterd heeft. En Suzi vult aan: “Niet alleen een likje verf maar hij heeft ook de zetels hersteld.”

Met al die treinen zonder spoor ben ik dan toch nog bijna in België geraakt. De eerste negen houten wagons van de elektrische spoorlijn werden in 1914 door Baume-Marpent gebouwd, en later nog eens twaalf onder hun licentie in Piraeus. Baume Marpent was een voormalige Belgische fabrikant van metaalconstructies en spoorwegmaterieel, gevestigd bij La Louvière; het bedrijf produceerde toen al in Kaïro, Egypte, Elisabethville in Kongo-Vrijstaat, in Katanga en in Brazilië.

In 1957 werden de houten treinstellen vervangen door metalen wagons en in het begin van de jaren tachtig buiten dienst gesteld, tentoongesteld in het museum van Piraeus, of geschonken, toevallig ook links en rechts in mijn achtertuin. Volgens de website van een ander spoorwegmuseum in Athene -nu open en gratis toegang, zo roept de website- staan in Hall B ook nog twee zogenaamde Couillet- locomotieven ( uit 1888 en 1890) van een ander Belgisch bedrijf: S.A. Marchinelle & Couillet, Usines Métallurgiques du Hainaut, Charleroi. Ze werden ingelegd op de lijn naar Missolonghi, het eindstation van de Romantische dichter Lord Byron.

Om die locomotieven met eigen ogen te zien, heb ik onlangs de hele stad doorkruist, uren in de file gestaan, moeizaam parking gevonden en iedereen in de wijk tevergeefs aangesproken. De website vermeldt niet dat het museum al jaren geleden gesloten werd. Voortaan blijf ik thuis: in mijn buurt staan treinstellen genoeg om te reizen, in gedachten en in de tijd.

Diakofto-Kalavrita rack-railway

Tot volgende keer,
met de herinnering aan een tragedie. *

Theo

* (In de nacht van dinsdag 28 februari op woensdag 1 maart 2023 botste een passagierstrein op een goederentrein vlak bij Larissa. Hierbij kwamen 57 mensen om het leven en vielen vele gewonden. Onder de slachtoffers zijn veel jongeren. (red.))

​

• < Vorige
• Volgende >