Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Vele Griekenlandliefhebbers zitten op het puntje van hun stoel als er een Griekenland gerelateerd onderwerp op televisie komt. Zo ook bij het populaire programma “Memories” van de KRO. Ruim twee miljoen mensen zagen hoe Karin Martens in 2012 terug ging naar Kreta, op zoek naar haar verloren liefde Yiannis Kakakis. Wie raakte niet ontroert van zijn gevleugelde woorden: “When it comes to real love, it 's never too late”?!

“Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dan dat de weg lang mag zijn...”

(citaat uit Ithaka, Konstantinos Kavafis, Alexandrië 1863 – 1933)

Beginnend met het beroemde gedicht "Ithaka" van Konstantinos Kavafis neemt Karin Martens de lezer mee op een meeslepende ontdekkingsreis langs het immer verradelijke pad der liefde. Wie denkt dat het een zoveelste zonovergoten boek betreft, bolstaand van ditjes en datjes met als hoogtepunt de ontmoeting met haar verloren liefde Yiannis Kakakis, heeft het bij het verkeerde eind. Natuurlijk, als gewezen hostess voor een reisorganisatie komen er wetenswaardigheidjes over diverse Griekse bestemmingen voorbij en is het boek “Never too Late” vernoemd naar de woorden van haar Griekse minnaar, voorzien van de nodige “couleur locale”. Natuurlijk kan de ongeduldige lezer niet wachten tot de ontmoeting met de Griek in KRO 's “Memories” door Karin wordt beschreven. Maar een mensenleven gaat immers niet over rozen, en de auteur van dit autobiografische boek is zeker door diepe dalen gegaan!

“Holy moly guacamoly”

Het is zomer 1987 als Karin Martens, na een avontuurlijke reis met haar broer Edwin naar Griekenland, haar eerste kennismaking met het land waaraan zij haar hart verloor (hoe herkenbaar voor velen van ons: het “thuiskomen gevoel”) , als zij besluit om het Nederlandse klimaat voor een zonnigere bestemming te verruilen. Eenmaal aangenomen bij een grote touroperator wordt zij na een klaarstoomcursus en een dieet om in het hostessenpakje van het bedrijf te passen, op drieëntwintigjarige leeftijd gestationeerd in jawel:...Chersonissos. Hoewel er in die dagen in deze badplaats nog geen taferelen afspelen die we vandaag de dag in een ander populair televisie programma kunnen zien, viel de standplaats Karin toch wat tegen: zij vond het niet zo “Grieks”. Het boek kabbelt als een kalm beekje door en beschrijft het leven van een hostess: dat zij vooral de jeepsafari excursie die zij begeleidde het hoogtepunt van de week vond. Tussen de regels door vermeldt zij ook nog eventjes dat het bewandelen van de Samaria kloof “gewoonweg niet mijn ding” was en bedankte voor de eer.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Bij een bezoekje aan het hotel Porto Greco ontmoet zij de man die uiteindelijk de liefde van haar leven zal blijken te zijn: Yiannis Kakakis. Het beekje vormt een draaikolk en haar hoofd slaat op hol: “holy moly guacamoly”! Ondanks de waarschuwingen van haar leidinggevende slaat de liefde bij beiden toe als een pijl van Cupido: onweerstaanbaar en heftig. Het verhaal krijgt een “Boeketreeks" achtige passie, waarbij menigeen rode oortjes zal krijgen. Als tijdens een dinertje Yiannis bekent een relatie te hebben mat een ander, valt haar droom aan diggelen. Aan het eind van het vakantieseizoen vliegt zij dan ook volkomen gedesillusioneerd terug naar haar moeder in het Brabantse Wouw.

Het leven gaat echter door: Karin gaat door een diep dal. Zij beschrijft haar leven in het Brabantse dorp, zo anders dan wat ze zich had voorgesteld: leven onder de Griekse zon met haar Yiannis.

“Fifty Shades of Grey”

Tijdens een vakantie in 1994 ontmoet Karin op Karpathos haar “Caveman” Samson. Er ontwikkelt zich een stormachtige relatie die gaandeweg steeds geweldadiger blijkt te worden. Openhartig beschrijf Karin deze periode in haar leven. Enerzijds kan zij geen weerstand bieden tegen deze vurige Griekse tsunami, anderzijds incasseert zij menige rake klappen. Uiteindelijk verbreekt zij dan ook deze relatie die haar emotioneel ten gronde heeft gericht. Als gevolg van een valpartij in de winter van 2010 belandt zij met een hernia in een revalidatieproces en uiteindelijk in de bijstand. Geestelijk en lichamelijk in puin blijkt schrijven therapeutisch te werken en voorzichtig krabbelt zij weer overeind, dromend een bestseller te schrijven die misschien ook nog eens verfilmd zou worden.

“Memories”

Pas in het laatste deel van dit boek besluit Karin met vriendinnen die elkaar nog kennen uit de tijd dat zij hostesses waren op Kreta, dat hun vijfentwintig jarige vriendschap op een bijzondere wijze moet worden gevierd.  De lezer krijgt een kijkje achter de schermen van het populaire programma “Memories” van de KRO. De drie vriendinnen hadden in die dagen alle drie een relatie met een Griek en hoe leuk zou het zijn om deze verloren liefdes weer eens te ontmoeten. De KRO had er wel oren naar en gaat voor de dames op zoek naar “hun” Grieken. Bijna had het weerzien met Yiannis niet plaatsgevonden: de overige twee Grieken durfden de ontmoeting met hun voormalige geliefden niet aan. Hoe het afliep? U heeft de uitzending gezien en Karin schrijft hierover tevens in haar gastcolumn.

Karin Martens (1965) heeft een losse manier van schrijven, alsof je bij haar aan de keukentafel zit en zij vertelt over deze vijfentwintig turbulente levensjaren. Humorvol, maar ook rauw. Zij neemt geen blad voor de mond. Openhartig beschrijft zij de relatie met haar vader en moeder. Hoe haar vader aan lager wal raakte en haar moeder twijfels heeft of al deze openhartigheid wel zo nodig is. Karin belooft haar dat zij als eerste het boek mag lezen en haar mening  hierover mag geven. Wat zij er uiteindelijk van vind zullen we echter nooit weten... 

"Never too Late":Ontroerend, openhartig, humorvol en dampend!

De kanttekeningen:

Vooropgesteld dat ik geen recensent ben, althans niet beroepsmatig, toch enkele kritische opmerkingen bij dit boek. Zoals eerder gezegd heb ik “Never too late” als “dampend” omschreven. Naar mijn smaak iets te “dampend”. Natuurlijk kan en mag eenieder daar anders over denken, bovendien: sex sells. Volgens mijn smaak overschaduwt het de romantiek van het verhaal enigzins. Opvallend is ook dat de redactie regelmatig te wensen overlaat: misschien te veel afgeleid door de opwindende teksten? Zo bestaat het woord “hoofdpater” toch echt niet: het Nederlandse woord is: abt. Ook is het de redactie niet opgevallen dat portokalada (πορτοκαλάδα) geen sinaasappelsap is maar limonade met sinassmaak. Sinaasappelsap wordt in het Grieks fonetisch chimos portokaliou (χυμός πορτοκαλιού). Vertrouw nog niet te veel op Google Translate. Daarnaast komt de Griekse man er in het boek niet al te best vanaf: vele vooroordelen worden bevestigd.

Conclusie: om in één adem uit te lezen al was het maar om die ene romantische ontmoeting die we allemaal op televisie hebben mogen meebeleven!

Met dank aan: uitgeverij Boekenindustrie

Never too Late

auteur: Karin Martens
uitgeverij: Boekenindustrie
ISBN: 978-94-92046-01-7

Disclaimer: de bovenstaande recensie is persoonlijk, de Griekse Vereniging Eindhoven is niet verantwoordelijk voor de inhoud ervan.  

Op deze column rust copyright: Niets uit deze website mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, in enigerlei vorm of wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier. Dit is alleen mogelijk na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >